Eline kalemi alıp bir de kağıt bulanların hemen alt alta bir şeyler çiziktirip adına şiir dedikleri ucube şeyler ortaya konmaya başladığı günlere geldik. Durum oldukça vahim, acaib ve garaib!

Eskiler usül, erkan, edep bilmeden divan yazmaya kalkanlara: “edeb yahu!” derlermiş. Divan tertib etmek, şerh etmek kolay bir iş değildi. Eskiler şiir yazabilmek için iyi bir kültür birikiminin yanı sıra kendinden öncekileri çok iyi okur tahlil ederlerdi. İyi bir divan tertib edebilmek için usta şairlerden binlerce beyit ezberlerlerdi gelenekle birlikte çağdaş şairleri de iyi tahlil ederlerdi, edep, usül yerini bulmalıydı mutlaka. Kendilerinden önceki şiiri, geleneği ve çağdaşlarını iyi öğrenmeden şiir yazmazlardı şiire ve şaire saygı gösterirlerdi.şairlik elbette ruh isteyen bir meşgale idi ve ciddi bir sanat dalıydı.

Günümüzde ise “üç kişiden dördü şair”.! Memleketi şair götürüyor!

Ben de edep yahu! ,demekten kendimi alamıyorum. Şaire ve şiire saygı duymak ve bunların ciddi işler olduğunu bilmek gerekir mutlaka..

Garip halleri ile ünlü olan şair Ruhi, serbest nazım usulüyle şiir yazmanın moda olduğu dönemlerde bir gün eline geçen bir şiir mecmuasında genç şairlerden birinin irili ufaklı mısralarla bütün bir sahifeyi dolduran şiirine uzun uzun baktıktan sonra :

- “garip”! demiş bunlar üzüm salkımı; yazanlar da şair değil manav olsa gerek..

“Manasız iki söz yazıp bunları dize zanneden ve alt alta getiren pek çok müteşair ( şair müsveddesi) kendine ozan diye kartvizit hazırlatıyor.” Semantik değerde artık güfte, şiir, nazım ayrımında değil kimse. Şair, ozan, nazım arasında da pek bir fark kalmamış gibi. Manzum ile manzumenin ne olduğunu bilenlerin ise nesli tükenmekte.

Nazım ki yarı yarıya musikidir ahenk ve vezni ön plana çıkarır. Oysa biz nazımdan kafiye ve vezni söküp atmış ve adına şiir demişiz. Şiir yazmanın manzume yazmaktan zor olduğunu ise artık dönülmeyecek yola girildiğinde idrak etmişiz. Manzume ki kafiye ve vezin gibi iki kanatlı uçardı, kanatları kırılınca adı şiir oldu acemi avcıların sapan taşıyla vurduğu kuşlar gibi debelenmeye başladı.

Bu yüzden bir şiir söylemek, şimdi kanatları kırık bir kuşu uçurmak kadar zordur. Usta şair yetiştirmekte zorlanmamız bundan. Artık şiir çok yüksek bir şairanelik istiyor. Belki Eşref şu hicvinde haklı:

“ şimdi müteşair çoğalıp şair azaldı

yok öyle değil şairin ancak adı kaldı.”
Tasviye dergisi/ yıl: 2005, Sayı: 6, H.KIZIL



TEBRİKLER ŞAİR...



KargülüALMILA tarafından 2/5/2010 3:01:24 PM zamanında düzenlenmiştir.

ALMILA KARGÜLÜ tarafından 11/1/2018 3:22:30 PM zamanında düzenlenmiştir.