Çok sessiz bir zaman rastladı bana.

Zaman sessiz,
bu zaman dilsiz.

Ama hislerim için,
aynı şeyleri söyleyemem.

Hislerim dikenli,
acıtıyor içimi.

Zedeliyor beni içten,
ruhumu azıtıyor.

Canlı canlı çiğniyor ruhum da beni,
ve düşüncelerimi.

Tavırları gittikçe sertleşen düşüncelerim,
durmadan değişiyor,
neyi düşündüğümü bilmiyorum bile.

Beynim karışık,
içim tenha.

İçimi arıyorum,
sadece aramış olmak için.

İçimdeki ipleri,
birbirine bağlamaya çalışıyorum.

Ama neden bukadar kopuk ip var?

Neden ip uçları bana konuşmuyorlar?

Neden ip uçları,
bağlanmak da direniyorlar?

Kor iğne gibi batan sorulara köpürüyorum.

Beynimde yanan ateşe kükrüyorum,
ama ne ederki,
içten yanıyorum,
ve dumanı boğucu bu ateşin,
dumanı gözlerimi bürüyor,
yolumu bulamıyorum,
amacımı bulamıyorum.

(Tolga Madan)

(Kopenhag)