Gene sonbahar.

Solan bahar,
solduran bahar.

Gene soluyorum.

İsmindeki son gibi,
sonumdayım,
çünkü varlığın sarmış beni.

Sardığında,
dökülen yapraklar gibiyim,
kopuyorum,
yerlerde geziyorum,
unutuluyorum.

Her geldiğinde,
azalıyorum birparça,
birparça kısılıyorum.

Gene ihmal ediliyorum,
buradasın diye.

Kalemim küçülüyor,
üzülüyorum,
efkârlıyım,
korkuyorum.

Yüzüstü bırakılmışım,
buradasın diye.

Sen benim için,
bir kayasın,
havamı tıkayan,
ışığımı kısıtlayan,
bir kaya.

Kaybetmiş birisi beni,
bulunmuyorum,
biliyorum sonbahar diye.

Acaba son baharmıydı,
geçen bahar.

Acaba son baharımmıydı,
öyle ağladığını duyduğum.

Herşeyin sonu gelince biterde,
bu sonbahar,
asla son bulmuyor.

Bu sonbahar,
her sene gelecek,
beni biraz daha azaltacak.

Bu sonbahar,
beni solduran,
ve son bulmayan.

(Tolga Madan)

(Kopenhag - 13/11/2009)