Kaleme Ateş Düşer

Barut rengi bir akşam kanıyordu yaralar,
Ruhuma hüzün çöktü korkarım bu aralar.
Sözlerimin yankısı gelip yüzüme vurdu,
Hüzünlenmiş hayalin gelip karşıma durdu.
Dışarıda bir yağmur ilk aşkın esintisi,
Olmasın sevdamızın bu yolda kesintisi.

Sızlayan dizelerim şiirlerimde koşar,
Yorgun gönül yanınca kaleme ateş düşer.

Sevda dolu sandalım olunca alabora,
Yalnızlıklar içinde gideceğim yer ora.
Kırılan dümenime yansıyor ayışığı,
Çöken sisle kayboldu gözlerimin ışığı.
Hasretin kollarında yaş mı doldu gözüne?
Ayrılığın yolunda kırılmadım sözüne.

Hicranların içinde aşkın bağrımı deşer,
Yorgun gönül yanınca kaleme ateş düşer.

Mecnun acemi kalır aşkın sarp yokuşunda,
Koca bir ömrü yaktım yârin bir bakışında.
Kerbelâ oldu gönlüm sevda susuzluğunda,
Bitirdim düşlerimi kaybolduğun o anda.
Anılar seni sorar bakarak yollarına,
Atılmak ister kalbim koşarak kollarına.

Sensiz olan gözlerim düz ovalarda şaşar,
Yorgun gönül yanınca kaleme ateş düşer.

Bitti mi yoksa gülüm içimde şiirlerim,
Arınsın şu yüzümden hüzün dolu kirlerim.
Uzanıp gökyüzünden bu gece yıldız sağdım,
Gelme sakın yanıma uçurum dolu dağdım.
Ağlamayın dizeler heybemde hatıralar,
Eşkıyalar kalbime hançeri batıralar.

Heyhat! Vefasızlıkla yanıyor koca beşer
Yorgun gönül yanınca kaleme ateş düşer.

Coşkun Mutlu / Hüznünşairi