" Ne içindeyiz hüznün ne de dışında bir kar uykusu bu dava
uyuduğun kadar ölür uyandığın kadar dirilirsin bu havalarda…"

Daha girizgâhında çarpan dizelerle başlıyor eser.Ve eserin hüzün üstüne olduğununda sinyalini veriyor.Bir anlamda buyrun demiş şair kapıyı aralamış kendinden emin, vakur geçmişin ve geleceğin yazgısı üzerindeki etkilerini bilen bir hissedişle.


"şehir beyaz bir tenle oynaşmaya başlayalı
sokaklar kendiyle oturur oldu görünmüyor köşe başları
iki sokak kedisi olmak vardı sevgili olmak için
özlemekse eski plağın çizilmiş sesiyken
“iki masa dört tabure Agop’un meyhanesinde”
yeterdi ısınmak için sıcak bir sesle dertleşmeye."

Ve sonra şiire ismini veren beyazlığın nedeni çözülüyor bu dörtlükte.
Kış mevsiminin yaşama yansıttığı öylesine nefes alan ifadeler var ki.Öyle havada kalan imgeyle değil ayağı yere sağlam basan gerçekçi ne yazdığını bilen bilinçli bir okadar da dile hakim bir kalem olduğunu ispat edercesine yazılmış.

Nasıl derin bir hüzün nasıl bir anlatımdır.
Kış ve yalnızlık ne çok yakışmış bu dizelere. Bir de özlem kavruğu yüreğin sesinin eşliği.
Topla, tüfekle dört dörtlük donanmış şair hüzne giderken.Baskınlığı ve ağırlığı şüphe götürmez derecede barizdi.


"ne çok uzaksın kadehime ne de tutacak kadar yakın
bildik sancılar işte içine doldurulmuş bir yığın meze
iki ufak patlatsak Galata’ya karşı silkelenir mi gök kubbe
öyle gözükür gözüme saçaktan sarkan buzlar kılıçtan
öyle sarhoşum ki ne beyazdan ne nazdan
bilirsin ki aşktan! "


Girizgahtan sonraki aynı ahenk ve akıcılık bu bölümde de kendini göstermiş.
Anlamsal olarak bir anlamda o hani yoğun hüznün dört nala koştuğu bölümün açılımına başlamış şair bu dörtlükte.
Sevgiliye seslenen yürek ezgisi özlemin ve isyanın hüzzam telinden vurmuş.Ahh ahh ne çok vuruldum bir bilseniz bu bölümde.



"cebi delinmiş bu dünyanın yoktur cepkeni
be hey Allahsız nereye götüreceksin malı serveti
yetmez mi gam yüklediğin şarkılar geceye düşeli
sözle sevişeli susmaz oldu pencerede yağmur
Yonos kalesiyle baksak şehre içimiz deniz izi
bir deli taşıdır oturulan birde yüzümle yağan kar
ne çok benzeriz kendim sanmaya başladım seni…"

Az okuduğum bölümün devamı niteliğinde gördüğüm bir bölüm.Orda galataya doğru göğü yıkmaya (isyanın doruklarında) burda ise Yonos kalesi gözüyle denizle özdeşim kurmak.Ne çok sevdim tarifi imkansız.Umudun her daim yürekte besleniyor olması kadar değerli ne olabilir ki.

Yine teknik olarak bakarsak bu bölümlerle özdeş ses ve anlamsal bütünlüğe; özenli kelime seçimleri ile önem verildiği görülmekte.

" çocuktuk kızaklarda kayalı çok oldu mazi bu
şehirleştikçe yoksullaştı insanoğlu
tav olurduk kestaneye şimdi şekeri bile yavan
dumansız evlere hapsolalı geçmiş çini sobalarda yanar
bir de özlemesem babamı üşümezdim bu kadar
gittiği gün giydim sırtıma cesaret hırkamı… "

Ve final başlangıç bölümünden beri derlenip açılımı yapılan kısmı açılıma devam ederken finalin asaletine yakışır haliyle şiirin temasında ki ana fikrin verildiği dizeler.
Dün ile bugünün mukayesesinde sunulan sebebler, sonuçlar ve değerlendirme.
Ahh ne çok haklısınız sevgili şair ne çok.
Değişen zamanın şartlarıdır birazda bizleri böylesi hüzün yumağının içinde sımsıkı saran.Çözülmeye çalıştıkça daha daha bir boğazımıza yapışan
En büyük güvence sırt dayanılan babadan yoksunluk ve yaşamın bu itibarla zorunlu getirdiği metânet duygusu.
Herşeye rağmen; yaşama karşı direnilen asil duruşun fotoğrafı vardı bu dizelerde.

Nacizane yorum olarak değerlendirmeyin lütfen kendimce nadide eserinizin bende uyandırdıklarını paylaşmak istedim.
Kusurum var ise affola.
Güçlü kaleminizi ve erdemli yüreğinizi candan kutluyor daim olmasını diliyorum.
Sevgi ve baki saygılarımla.