.......................... Anladım! Değerler de duygular da ölürmüş,
....…………….……… Yaşadım! Bu kaybediş, ölüm kadar ağırmış …



Dur! Hemen gitme öyle, henüz bitmedi sözüm.
Hele, otur bi şöyle; anlatacaklarım var.
Sabır !Yaren dediğim;kardeşim(!) iki gözüm.
Dinle ızdırabımı; gör, yürek neler saklar.


Hani derdin ya sen hep :’Herkes esir yalana,
Boğuyor hayat bazen, sıkıyor boğazımı.
Yani rastlamadım hiç, gönül ehli olana,
Soğuyor tüm bedenim, tutuyorlar ağzımı.’


Şimdi aynı hal ile imtihandayım ben de
Hatta daha beteri ,ey benim aziz dostum(!)
Derdi derinde buldum, bilsen de bilmesen de
Sokağa serildi bak, değersiz artık postum.


Vicdan ,merhamet lafta ,iz’an kalmamış serde,
Haset almış yürümüş, ağıt yakıyor vefa.
Güven hükümsüz şimdi ve bencillik her yerde,
Adalet gurub etmiş, doğruluk kalkmış rafa.


Çoktur yüzüne gülen, dalkavukluk zirvede,
İş çevirir ardından makbul saydığın adam.
Eğer elin açıksa ,şahanesin şahane!
Karışmış birbirine; farksız, helal ve haram.


Her insan nasıl olsa giyecek bir gün kefen,
Saati tükenenin gözü köşkte,yalıda.
Sar istediğin kadar,var mı ruhuyla gelen,
Menfaati kesilen ,bir bakmışsın kapıda.


Anladım şimdi inan, hayatın yokluğunu,
Allah gerçek vefidir, O’dur dayanağımız.
Neyleyim var görünen, arkadaş çokluğunu
Ah ile ayrılıyor, bak herkesle bağımız.


Neden mi böyle bedbin , yaralısın diyorsun,
‘Can’ bildiğim birini, toprağa gömdüm bugün.
Giden gider desen de bu kaybı bilmiyorsun,
Talan oldu umudum, tahtı çöktü dostluğun.


Fark ettim! Sözlerime vâkıf olamadın ki
Yine boşluğa aktı , bütün haykırışlarım!
Bırak git! rengin attı, zaten kalamadın ki
Üzülme ,’hayat böyle!’,der sonra bağışlarım...



.................................................... Mürsel DOĞAN.. 18 Ocak 2010 , İstanbul...