Yeşildi gözleri yemyeşil
Tıpkı nazım hikmetin şiirinde olduğu gibi
Yeşil gözlü bir devdi o
Benim yeşil gözlü devimdi
Kendisi ufak tefekti
Zayıf kara kuru bir şeydi
Ama benim gözümde
O yeşil gözlü bir devdi
Her çocuğun bir karamanı vardır ya hani
Tüm kötü adamları döven
Ve asla yenilmeyen
İşte benim kahramanımda bu yeşil gözlü devdi
Yüzünde derin çizgiler vardı
Ellerinde derin kesikler
Nasır tutmuş elleri öylesine serttiki
Ne zaman okşasa yüzümü canım yanardı
Ama o bir devdi
Ve devlerin elleri sert olurdu
Saçları beyazlamıştı aklar düşmüştü saçlarına
Zaman onuda yıpratmıştı
O yeşil gözleri soğuk ve donuk bakardı çoğu zaman
Korkuturdu bazen beni o bakışları
Öylesin soğuk bakardıki
İçimin üşüdüğünü hissederdim
Ama o bir devdi
Ve devler soğuk bakmalıydı
Yoksa kim korkardıki onlardan
O yeşil gözlü bir devdi
Ara sıra gözleri nemlenirdi
Ne zaman efkarlı bir türkü çalsa
Yüzü bir garip olurdu
Ağladı ağlayacak sanırdım
Ama ağlamazdı
Dizginlerdi son anda duygularını
Tutardı göz yaşlarını
Dedim ya o bir devdi
Ve devler asla ağlamazdı
Öylesine zayıftı ki
Ne zaman sert bir rüzgar esse
Rüzgarın onu uçuracağını sanırdım
Olduğu yere yıkılacağını sanırdım
Oysa o yeşil gözlü bir devdi
Ve devler zayıfta olsalar yıkılmazdı
O da yıkılmadı zaten
Hep ayakta kaldı
Ve bir gün oda
Tüm kahramanlar gibi gitti
Bir nisan sabahı uyandığımda
O yeşil gözlü dev artık yoktu
Bana sevgiyle bakan o yemyeşil gözler kapanmıştı
İçim öylesine üşümüştüki
Sanırsın mevsim kış ortası
Oysa mevsim bahardı ve hava sıcaktı
Mevsim bahardı tüm yapraklar sarıydı
O yemyeşil gözler kapandığında
Tüm yeşil kaybolmuştu
Mevsim bahardı ve hava sıcaktı
Ama ben üşüyordum ve tüm yapraklar sarıydı
O yeşil gözlü bir devdi
O benim yenilmez kahramanımdı
O benim çok sevdiğim BABAMDI
Ve oda gitti bir nisan sabahı