Sen toplasam
Deprem sonrası şehir
Ve bir şiir bile etmezken
Yakıp kül ettiğim kelimeleri ufaladım,
Gözyaşımdan oluşan nehirlerin üzerine...
Dokusuna harf değmemiş,
Bembeyaz kağıtlardan yaptığım
Gemileri yüzdürdüm
Sırf belki ruhuna çağrışım olur,
Gidişini ağırlayan o gemiyle
Dönersin diye...

Dönmedin...
Ben Leyla’sı oldum
Çölleşen kentlerin.
Adını titreyen ellerle koyduğum
Şiirlerin...
Ve yoksun diye havası kirlenen şehrin...

Sancılı sabahlarda nefes çoğaltırken,
Bıçak gibi kesti şah damarımı hasret...
Yastığımda hala başının izi,
Hayret...
Hücrelerimdeki al yuvarlarla besleniyor
Adı kanser olan sensiz siluet

Senin yüzünden
Acıma acıyan kent ozanları
Anlam veremez sorar,
Neden şiirlerinden kan sızar?
Cevap veririm ağlamaklı
Şairin kalbi yaşadıklarında atar...


Elif SEZGİN