Sıcacık bir Temmuz günü geldim ya dünyana,
O zaman ne düşündün anne?

Bu kadar zorlu ve umutsuz bir dünyaya geldiğim için,
Sanırım seni sevindiremedim anne.
Sevgi artık midye kabuklarının içinden çıksında;
Biranda kapıverilim diye sabırla beklediğimiz bir inci tanesi oldu anne.
Artık kimse kimseyi gönülden sevmiyor gibi.
Zindan karası çöker geceleri sokaklara,
Gün doğarken güneş ışıklarıyla pırıl pırpıl parlamıyor bile.
Oysa ben dünyana pırıl pırıl gözlerle gülümseyerek gelmiştim;
Aydınlığın olmak adına anne.
Yarının yeni bir gün yeni bir umut olduğunu haykırdım sana hep.
Yalan söylemişim anne.
Anladım ki keder ve üzüntüye gebe her yeni gün.

Alsan beni kucağına sarsan,
Hasretinle sev desem, tut saçlarımı okşa desem; diyemem anne.
O kadar uzattık ki mesafelerimizi.
Hasret bile koymuyor insanın yüreğine bazen.
Sevginin yüreğimi titreteceği kadar yakınına sokulamadım hiç.
Bu kadar sevgisiz bırakılacağımı hesap edemediğimdendir bu hüzün,
Hayatın bana ne getireceğini,
Umud etmenin çıkmaz yollara sürükleyeceğini,
Siyah bir renge mahkum olcağımı bilemedi küçük yüreğim.

Renklere hasretim hep.
Gökkuşağının rengarenk renklerine.
Kara kederlerin çökmediği,
Çaresiz çığlıkların atılmadığı günlere hasretim.
Yüreğimi ısıtacak gülüşüne,
Gönlümü çelecek pırıl pırıl bakışlarına muhtacım anne.
Bir kez olsun beni gözlerinle sev anne.
Ayşe Çetiner.