Kaç zaman oldu bekle dediğinden beri?. Beklemeye koyuldu yürek. Halden hale geçti. Şaşırdı ilkin. Elbet bir hayır vardır dedi. Sabra sığındı. Hüzünlendi. öfkelendi sonra. Yoksa dedi. Yoksa? Yok. Yok olamazdı. Buradaydı yine onundu. Kaç kez birlikte uyanmışlardı uykudan hayırlı olana. Kaç kez elleriyle uğurlamıştı kurtuluşa felaha davet edene. Adını anmıştı alnı yerdeyken. Utanmıştı sonra kalpleri evirip çevirenden.
Şimdi kendisini en derin kuyuya iten o olamazdı. Korktu. Baktı sessiz ve karanlık. Uzaklaşan kervanların sesi yankılandı kör kuyuda. Seslendi. Sesine ses yok..kırılgan dallara tutunmak istedi. vakit geçsin dedi hele. Kıymet bilecek ya. Uyudu. Uyandı. Aynı kör kuyu. Canını dişine takıp can havliyle aydınlığa çıktı canını teslim edemezdi kıymet bilmeyeceklere. Sele kapılıp gitmesine izin veremezdi. çamura bulanmış elleriyle sarıldı canının yüreğine. Öyle sıkı tutmak istedi ki fark etmedi kanatan tırnaklarını. Canını acıttı canının. Fark etmedi. Bekleyemezdi canı ellerinden kayıp giderken…
Canımı yaktın dedi canı. Yüzümü kanattın. Git buradan..! Şaşırdı. Kalakaldı. Düştü dizlerinin üstüne..gidişini izledi suskun ve onurluca..ılık ılık bir şeyler sızdığını hissetti yarasından. Ufka takıldı gözleri bildiği ne varsa unuttu..lal oldu..yanaklarından süzüldü usulca cümleye dönüştüremedikleri..niceden sonra..avuçları döndü semaya bir yumruk çakılı boğazında..ne dilese bilemedi..ver! diyemedi. Al! diyemedi..sen bilirsin dedi..sen bilirsin. Yüreklerin özünü bilensin..
Ne kadar açık kaldı avuçları kaç kez ufuk kızıla boğuldu fark edemedi. bekledi..bekledi..kıymet bilecekti…???