Uzaktan…
Bir keman…
Kanatıyor ruhumu,
Acımadan…

Kırıyorum yadigâr köstekliyi
Gümüş aynalara vuruyorum gözlerimi
Vakitsiz tüketiyorum
Saatli maarifi

Gömüyorum gece vakti
Uzak bir köyün izbesine
Gömüyorum ellerimin gölgesinde
Eskiyen her vakti…

Az evvel girdiğim eşikten
Kederim çıkıp gidiyor
Peşi sıra gülüşlerim
Günden kalma haliyle
Kâr kalıyor yalnızlığım…

Yalnızlığım…
Seviyor üşüyen tenimi
Bir başıma bu evin
Her köşesinde
Gasp ediyor sanki gözlerimi

İlk kim sevmişti diyorum,
İlk kim?
Komşu bahçenin kuytusundan
Hiç sokulmadan öylece uzaktan
Cömert bir aşkla
İlk kim sevmişti seni…
Ilık bir güz akşamında
Yakınına varamadan…

Ya şimdi…
Görse tanır mı
Bilir mi vurulduğu gözlerini
Ya şimdi…
Bunca eskimişken
Son bir daha
Isıtır mı üşüyen ellerini…

…

Bir gece vakti
Sildim,
Sokak lambalarından yadigâr
Ayrı düşmüş, ikiz gölgemi…