İnce bir çığlıkla başladı hayat,
Yumuk bir elin içindeki çizgiydi şimdi.
Bıraksan kopardı bu pamuk ipliği,
Duraklarda durmalı,vaktiyle yürümeliydi…

Sen ne dersen de;
Yol yol olmuş derde revan hayat çizgisi….

Yumuk eller büyümüş duaya doğrulmuştu,
Bilinmez bir yolun ne ilk ne de son yolcusuydu,
Bitmez, tükenmez sonsuzdur ceremesi
Dudaklarda söylenir yıllardır bu hayat bilmecesi….

Sen ne dersen de;
Sırra kadem basmış şimdi hayat çizgisi…


Çocuğun ayakkabı bağına dolanmıştı hayat
Bu düğümü kendince çözebilmeliydi…
Göğsünde çırpınan kimsesizliğe inat,

Sen ne dersen de;
Göz göz olmuş serde yanan hayat çizgisi…

Sevmekti sevilmekti bir tek gayesi,
Kimi zaman nefreti, öfkeyi öğrenmeliydi,
Zamanın bile eritemediği,
İnce bir çizgiydi hayat çizgisi…

Sessiz bir çığlıkla bitmişti hayat,
Yaprak gibi vakti gelince dökülmeliydi,
İsrafil ‘in nefesinde son buldu şimdi…
Bugün varız ,yarın yokuz dedirten hayat çizgisi…


FERAY İLERİ