(hala içime çektikçe ayazını bursa’nın
içim hatıralarınla dolar
taşarım sana...)



Ne vakit aştan söz açılsa
Elim cüzdanımdaki resmine gider,
Ağlamaklı olurdum.

Sabahı iyice belirginleşip
ayazı kırıldığında Muğla’nın
artık herşeyi çift görmeye başlardık.
Dönerdi herşey
Gece gündüze dönerdi
Baban ufkun sisli çizgisinden
balıktan dönerdi.
Dönerdi dünya.
Dünyanın senin etrafında döndüğünü
o zaman bilirdim.
Zaten ne vakit
bir şaraba yazılsak
Şerif kendinden geçerdi.
Gözü yalnızca önündeki şişeyi seçerdi
her defasında;
"Bir kuru canın var
En fazla onu alabilir," derdi.
Öyle olmadı ama
Ruhun bedenden ayrılması
canın çıkması demek değilmiş
Canın bedenden çıkmasından öte
bizi vuran gidişinmiş...

Aslına bakarsan
durur yüzüğün hala cüzdanımda
Ne bakmaya cesaretim var
Ne de bırakmaya...


Cihat KIRDAR
31.12.2009
ERDEK