bırak!
adı Aşk olsun...
kaldırıp başını bakma bile
hatta bırakama!
zira;
tutmadan bırakılmaz
bir gaflete bir dalalete...
koşturup durayım,bıkmadan
med-cezir misali
ya da
Hacer misali...
avuçlarım inmesin semadan
’ızdırab ya Rab!’
kainat yankılansın nidamla

bırak!
adı Aşk olsun...
sonsuzluğun kıyısındaki uçurumda
ha düştü ha düşecek olsamda
tutma,tutama elimden!
göz göre göre kör ol!
paldır küldür düşmek kalsın
ve heybetli toz yumağı
ve sen
ardımda...
yönelip Kabe’ye el açıp
’hasret ya Rab!’
Mecnun misali...
neylerse eylesin bu Aşk beni
ama sen gel görme!
gözün gözüme değmesin

bırak!
adı Aşk olsun...
A’şa imrensin sarhoşluğuma
başım demli,yakam yırtık olsun
halimi gören dağlar çatlasın
Ferhad kırsın bileklerini utancından
dönüp bakma ardına!
bir dünya da bıraksan geriye...
dök içinin kıyametlerini
susuşun Sur olsun
İsrafil’in dilinden...
’kahret ya RAb’
’helak et!’
kavm-i Lut çatlasın
merhamet edip de gülme yüzüme

bırak!
adı aşk olsun...
Mevlana donup kalsın halime
seyyah olup alemden aleme
uzanıversin ruhum
Yunus çileden çıksın
aklımı alıp iki elim arasına
dergahın eşiğine mıhla çakıyım
ya da
Ebu Cehil alim olsun beni görünce
gaflet utansın!
’azab et ya Rab!’
şayet Aşk düşmediyse bağrıma...
İbrahim’i yakmayan kor bende kudursun
bir katre ab-ı hayat düşmesin üstüme
sen avuçla damlalarını git!
yanmak bana kalsın

bırak! adı Aşk olsun...
’rahmet et ya Rab!’
düştüm ateşe
ateş düştü içime
adı...
Aşk olsun...