On Muharrem doğarken Kerbela çöllerinde,
Melânet rüzgârıydı ogün sahrayı saran,
Mazlumun kanı aktı zalimin ellerinde
Adalet, ahlak, erdem çöle düştü kan revan...


Zalimin Kerbela’ya sığmayan ihtirası
Sanki Hakk Habib’ine bir meydan okuyuştu,
Zamana kazınırken bir cinnetin karası
Peygamberin gülleri nur oldu çöle düştü...


Kendinden gafil zalim, harami edasında
Ehl-ibeyt’i günlerce aç susuz inletmişti,
Hakk’ın mülkü üstüne saltanat sevdasında
Peygamber evladına nice zulüm etmişti...


Vakit geldi, Allah’ın yetmişiki aslanı
Zalimin karşısında saf tuttular ölüme,
Bir bir yola dizildi şehitlerin kervanı
Cennet ehli oldular baş eğmeyip zalime...


Semadan seyrederken saf saf olmuş melekler
Gözlerinde billurdan damlalar çağlıyordu,
Bu zulmün karasına dayanmazdı yürekler
Canlar düşerken çöle, kâinat ağlıyordu...


Dünyalık vaadleri Hakk’tan üstün tuttun ya
Sen, ey Ömer bin Saad, Yezid’in kumandanı!
Şahit olun diyerek o ilk oku attın ya
Utandırdın Nebi’nin cennet dostu babanı...


Şimir, ey alçak şimir, Melanetin köpeği!
Tanıdın mı kan revan yatan aziz naaşı,
Sahibinden de Yezit, ey Yezit’in köpeği!
Hangi paye düşünde kestin o nurlu başı...


Şehitler serinlerken Nebi’nin otağında
Gül kokulu canlardan geriye ‘ah’lar kaldı,
Feleğin çarkı döndü şu dünya batağında
Mazlum kanıyla yine zulüm pâyidar oldu...


Zulmün en karasına şahit olan Kerbela
Bugün halâ her sabah mâtemle uyanıyor,
Tarihin sinesinde utanç kalan ‘Kerbela’
Asırlardır ‘Hakk’ diyen vijdanlarda kanıyor...

Cemal Varol