Beyaz bir örtüyle sarmalarken beni gülüm,
Önce hangi dudağımdan, tadacak ölüm ?

Dilimde tutuklu kalırken hayatın tümü,
Bulmacayı çözecek, yoksa bir tek ölüm mü?

Bu yüzden mi haram eder dünya lezzetini ?
Tat alır sanma insan, yerken kendi etini!

Suretimi seyrederken, yaşlı gözlerle evham,
Alt dudağında ansız, bükülü kalacak gam!

Uzaklardan gülümserken dünya keşanesi,
Bu demde mi bulacak, bizi ölüm neşesi ?

Kaç kişi katılmıştı,"düğüne" Mevlana’nın?
Kimin aklı erecek. gör işine Mevla’nın.

Yaşarken düşe-kalka dünya maceramızı,
Kaç kez öldük, tadı yok, unuttuk adımızı.

Biz tadıyoruz diye, ağlıyor sona kalan,
Öyleyse neden gelip, kendi yok yakalanan.

Sormayız Azrail’e kanatlı mı gelecek?
Kanadımız yok diye, ölüm doğumdan gerçek.

Bazıları denerken kaçmak için atlarla,
Dört yanları çevrilmiş, gerili kanatlarla.

Ölüme çağrılmayız, bilindik adımızla,
Ansız yakalanırız, kırık kanadımızla.

Yapayalnız kalırken, ıssızca bir adada,
Uzanır dudakların, tanımadığın tada.

Ney sesiyle uyanan, uzunca bir kamışım,
Ölümü öp diyeni, ben yanlış anlamışım.



Hayrettin YAZICI