Dün gece bir yetim düş gördüm,
Düşümde yorumladım sensizliğin ürperten acısını
Anladım; “sol yanım” demenin devasa ağırlığını
Sol yanın tarifi imkansız sancısını,
Düşümden düşen ahı;
Sol yanıma yükleyenin sen olduğunu
Sen gibi, ben de senin sol yanındım,
Senden eksileni, kalbindeki boşluğu dolduracak olan.
Ancak bir türlü yerini bulamadığım
Bir yapbozun son parçası gibi elimde kalan…


Bir tufan, bir afet, bir aldanış, bir kapıp koyuveriş
Bir savruluştu alnımıza yazılan…
Belki bir günaha biçilen bedeldi
Bu yüzdendi fena denilen âlemde birbirimizden ayrı düşüşümüz…
Ondandır sana olan yetimliğim…
Ondandır köprü altı çocuklarının kimsesizliğindeliğim
Ondandır kendime dahi, göçebeliğim..

Sol yanım
Can sızım
Alın yazım

Şimdi anlıyor musun?
Senli düşlerimde üstüme aldığım allı güllü kisvemi,
Bayram çocuklarını kıskandıran neşemi
Gönül dolusu gülüşlerimi
Ezelden beri tanırmışız gibi, birbirimize aşina hallerimizi
Aynı anda ağzımızdan dökülen yeknesak cümleleri
Bir ayna gibi yansıyan düşüncelerimizi..
Aynı aynanın sırrında saklı kalmış gibi
Gözlerimizde kalplerimizi görmeyi

Cennet gözlüm
Belki de;
Bir cennet düşüydü bu
Âdem ile Havva’nın fıtratında
Kalu –bela arasında
Ezel adlı bir zamanda yaşanan
En yalın haliyle bir sevda hikâyesi bu,
İnsanlığın atasından bize miras kalan
“sol yan sızısı”

Âdemoğlunun sırrı;
Âdem baba ile Havva ananın hayatında gizliydi
Tattığımız tüm duygular onlardan bize miras kalmıştı…
Mutsuzluğun yüreğimizde kalan kül rengi isi,
Sezginin kalplerimize düşen hüznü,
Ayrılıklarımız, aldanışlarımız, pişmanlıklarımız,
Tükenmek bilmeyen hasretimiz,
Sonunda gözlerimizde yansıyan
Aşkın arı duruşuna teslimiyetimiz…

Cennet düşüm
Görüyorsun işte
Bizde yazgımızdan payımıza düşeni aldık.
Sol yanın boş değil artık, bil ki ben varım
Mekânsız göçebeliğim yok artık, çünkü sen varsın
Bitimli değil bu sevda;
Evvel Allah, sonra biz varız.




PERİHAN TUNÇOK
ESMİZE......