DEVRAN UTANSIN

Dalgın düşlerimin yanılgısında sorumsuz bir yaşam,
Virüslü hayaller dağarcığında boş arzular,
Gece karanlığıyla örtemedikleri yenilgiler,
Yürüyüşüm,giyinişim,konuşmam isyan niteliğinde,
Kahrolan yiğitlerin gözyaşları bedenimde,
Kan çanağı gözlerimde hafif bir tebessüm,
Devrana muamma yaşam öyküm,
Sarılmışken etrafım tel örgülerle,
Kalbim ablukadaydı kahpe kahkahalarla.

Ellerimizi açtığımızda varoluş sebebimize,
Bizden gayrısına dua etmenin ehemmiyeti vardı omuzlarımızda.

Bu dünyada geçiyoruz hergün sratı,
Her bir yanımız uçurum ve ruhsuz cesetler,
Bizi anlamamaları olsa gerek bugün ağlamam,
Yenilmiş tırnaklarımı ve dağınık saçlarımı
İmaj sanan bir avuç insan müsvettelerine…

Ve, ve sen…
Fani dünyada nefsime yenilgim,
Sakladığım çocukluğumun yegane sahibi,
Sen de dayanamadın, sen de başı dik duramadın,
Aldın bütün kızgınlığımı,geçmişine rest çekip,
Sen de çıktığın kabuğu beğenmedin.

Bundan gayrı ateşin sadece beni yaksın,
Benim ve bizim yerimize devran utansın !

UFUK HAN ÇİMEN.