KENDİMLE KAVGADAYIM.

İçim daralıyor,beynim karıncalanıyor yine,
Hırsımın tek müsebbibi kıldığım yenilmiş tırnaklar,
Yazmaya mecalimin olmadığı zamandayım yine.

Niye benim zulamda sürekli bi beyin takıntım var?
Derdim ne benim?
Neden beynimin tam ortasından geçiyor 02:55 treni?
Bana verilmiş delilik neden şan mertebesinde?
Gülüşlerim niye hep ağlamaklı?
Neden kaygılarımın albenisi yok?
Mesela neden boş sohbetlerin vazgeçilmez aktörü değilim?
Yeşilçam replikleriyle niye aram yok?

Ne olur biri bana beni anlatsın,
Söz gitme kavlim olacaktır o zaman.

Neden noktalama işaretleriyle derdim var benim?
Beynimin yarısı soru işaretiyken,ünlemler niye işgal gücü?
Peki noktadan niye eser yok?
Ya da neden sıradan cümlelerim yok benim?
Niçin ablukada bütün beyin hücrelerim?
Neden şizofreni diyorlar alınganlığıma?
Beni tanımlayan bir rengim niye yok?
Niye ben gazetelerden makale kesiyorum?
Beni tanımayanlarla bu ilişkim ne?
Niye benim pembe panjurlu hayallerim yok?
Neden gündüzü sevmiyorum ben?
Karanlılara müptelalığım niye?
Ya gece rüyamda boğduklarım kim?
Bu psikopatlığın sebebi ne?
Başkalarının mutluluğunda tebessümümü görmekse şairliğim,bu hücreye kim kilitledi beni?
Çıplaklığımdan niye utanamıyorum?
Bari sen gel yav, çayımda yook, cıgaramda yok.

Sabaha karşı kuduruyorum,
Ayaz yüreğimi titretiyor,
Hırçınlığımın son safhasındayken,
Bağıracakken hayatın bağrına bağrına,
Yine o ses geliyor gaiplerden kulağıma.
‘essalatü hayrun minen nevm’ ler depreşiyor tenimde,
Vee potansiyel tehlikeliğim son buluyor anında.

Beyin buhranlarım var benim,
Kendimce özel cinnetlerim,
İnsanlar mı garipleşti,
Yoksa ben mi delirmekteyim?
Söz cevabını bulursam ÇEKER GİDERİM !
UFUK HAN ÇİMEN