Gün geceye ererken sakince kaybettiklerimin hazan sofrası kurulur
Issızlığında gecenin kaşık sesleri yarışır birde su hışırtısı
Bozgun akorduna ses verir sukunet
Madalyonlar açılır dökülür etekteki taşlar
Ben beni sorgularım içimi oyarcasına
İçim köz yakar intikam çığlığıyla


Yaşamın kıyısında kocaman boşluk aldığım nefes
Bir adım atsa uçacak bir adım çizgi görene



Susmanın asaleti kurulur başında tacı bilmez içlidir soluğu
Özlemin adını mıhladım içime saçları dolanıyor boynuma
Akıl yerdikçe küstü küstükçe kaybetti rüzgarını
Anlayamaz dilinde dolanmış duydukça sağır gözlerim
Kurşunlar ekti duygular ektikçe üzerinde katarlar yol aldı
Erdemmiş susmak sustukça doymuyor ki insan



Kurşuni kaygılar bırakın ördüğünüz saçları
Koşacaklar nefesleri yettikçe özledikleri kadar duygular
Arılar zihnimde bir sussalar…