Bir gezegen
Gök boşluğunun bir yerinde
Dönüp dururken kendi haline
Her şey günden güne değişti
Fırtınalar esti örneğin
Kasırgalar patladı
Sıcaklar yükseldi alev alev
Yaktı kavurdu ne varsa
Sonra ağır ağır soğudu
Dondurucu soğuklar oldu
Amansız kışlar bastı
Buz kesti göller, denizler
Kar yağdı akşamlara, sabahlara dek

Bir el çıktı
Yerdeki karı
Toparladı, yuvdu, yuvarladı
Yontu ustası gibi
Bıçkısıyla, keseriyle, keskisiyle
Şekiller verdi her birine
El, ayak, saç, baş, kaş, göz
Kulak, burun, dil, damak
Bazılarına akıl, bazılarına beceri verdi

Geriden baktı, hepsi
Öylesine eksiksizlerdi
Dayanamadılar bu kusursuzluğa
Derken, ilk kıpırtı
Yürekleri atmaya başladı
Kan yürüdü damarlarında
Can geldi
Oynamaya başladı eller, ayaklar
Ve canlanlandılar

Beyin düşündü
Göz gördü
Dil söyledi
Kulak dinledi
Böyle başladı ilk anlaşma

Ama
O kadar farklıydılar
Söyleyişler ayrı
Gülüşler ayrı
Ağlayışlar ayrı ayrı
Bakışlar ise daha bir başkaydı

Etkilendiler güzellikleri görünce
Gülümsemeyi öğrendiler
Isı yayıldı bedenlerine
İçlerinde sevgi filizlendi
El ele tutuşup
Dokunmanın zevkini tattılar

Aşkı tanıdılar yavaş yavaş
Sevdiler, seviştiler
Ne duygular yaşadılar
Nice türküler, nice ağıtlar yaktılar
Acılarına, sevinçlerine, kederlerine
Ağızlarda söylendi
İlden ile, nesilden nesile

Öfkeyi tanıdılar
İşler ters gidince
Haklar kavgası başladı
Darıldılar, kızdılar birbirlerine
Savaştılar
Vurdular, kırdılar
Yendiler, yenildiler
Destanlar yarattılar
Kayalara kazıyıp dağlara yazdılar
Silinmez izler bıraktılar yeryüzünde

Unutmuşlardı neyden yaratldıklarını
Güneş doğup battıkça
Erimekteydi kar
Bozulmaktaydı bedenleri
Farkına varınca ağladılar, sızladılar
Ellerinden bir şey gelmeyince
Çaresiz kaldılar
Bilinmeyene yalvardılar
Faydasızdı
Bağıra çağıra
Eridiler, suya döndüler sonunda
Her damla başka bir tarafa gitti
Bir daha buluşmamacasına
Toprağa karıştılar

Yalnızca izleri kaldı
Türkülerde, destanlarda
Tek değişmeyen
Gezegenin dönüp durması
Ve tekrar yağacak karlar için
Havanın yeniden kararmasıydı

Mustafa Sağlam