Duvarında yüreğimin buğusu
Alazlanmış elleriyle hasret…
Kuru dalların arasında bedevi yürekli serap
Bir hazan bulutu dolanıyor gözlerimde, uzak dur dedi





Sürme dedi, çekme karasını, gözlerimin bahtına
Çek ellerini, üfleme dumanını dağlarımın
Efkârıma sürme sarılarını, saçlarının
Çek git dedi, sende kalsın dillerin, bal dudakların.





Siyahı beyaza boyama, bırak kara bahtı çalsın namesini
Beyaz; ak pak sürsün sefaletini yalnızlığının.
Mutsuzsam benden olsun dedi, kadehim içi ağu olsa da
Kırarsam kadehimi camı kessin kesecekse, kalbimi bırak





Korkacaksam dünden, günahımı keseyim aklıma
Süreceksem bu günden sefasını kederlerimin
Vururum dedi başımı keskin kelimelerimle kılıç kalemimin
Ölecekse bir sevda bırak dedi vebal yükünü taşıyayım





Bırak dedi seslice bırak anılarım. bırakın kendimce
Kaç deve yükü çekti bu omuzlar?
Kaç yıkık duvarlarda kazıdı bedenini ?
Dinledikçe içti, içtikçe delirdi kulaklar.

’ömrümce hep adim adım
her yerde seni aradım..
ben kalbimden başka yerde
inan seni bulamadım..

kenarlarda köşelerde kadehlerde şişelerde
ben kalbimden başka yerde
inan seni bulamadım..’(şarkı sözü)