ayrığa gebe bu aşk bilirim.
galiba en açı çığlıklar doğuracak bana,
galiba sonunda yeni ben doğucam,
tenim teninden uzaklşıp;
yeni bir ben olacak...

’’ey! gözümün sarhoşluğunda titreyen kadın.
sen mi net değilsin ben miyim titreyen?
bazan çok uzaksın bazan çok yakın,
bir türlü tıtturamıyorum sevgimin ayarını sana.
yoksa, guguklu saat mi yoruyor bizi ?
yoksa, takvimler mi çalıyor bizi bizden.’’

’’önümüzde bir ateş yanıyor
nerden mi ? biliyorum, e yüreğimi yakıyor benim,
sanki buharlaşıyorum, isa misali göğe.
belki çok günahkarım ondan mıdır ?
ruhumun izdırabı(ama benim senden başka günahım yok ki)’’

gözlerim izbe , mekruk, virane, gölgelerle konuşuyor.
her köşe başını tutmuşlar;
çalmışlar aşkımı seni beklediğim köşelerden.
şimdi suçlu ben miyim ?

yelelerine özgürlüğü sırtladığım,
beyaz kısrağın ayaklarında öldür beni gideceksen,
ya da dur ben gideyim,
zaten gitmek ölümle eş değer senden...

’’bak şimdi kan kusuyorum, niye geldin ki...
ben şimalde, şafakta, kuyruklu yıldızda,yasemin kokusunda,
hep seni yaşadım, varmışsın gibi;
şimdi niye geldin ki, halimi görmek için mi?
ne olur git, acımanı istemem.
hem sebep olup , hem vijdanını rahtlamanı istemem
haksızlık bu yine kahraman sen olamazsın’’

bak o , kıyamam diye sevdiğin,
adam ölüyor , son kez tut elimi.
gözlerime bak, son nefesimi verene kadar sen kapa gözlerimi
kapa gözlerimi gülümcan. kapa ölüyorum....

selçuk bozdağ/gaziantep