Ölümün adım adım yaklaştığını görüyorum,
Tükenmez dediğim ömrümü sorguluyorum,
Karanlığın altına gizlenmiş aydınlık ruhumla,
Aydınlığı yakalamak için hakka koşuyorum.

Gökyüzündeki bulutlar hep kaçar da kaçar,
Su indirmek için çatlamış dudaklara çarpar,
Masum bakışlı, sulak gözlü ürkek ceylanlar,
Kırlarda, obalarda ayrılık acısına göz kırpar.

Bir bakın! Eski dostlardan kaçı yanınızda ki?
Şimdiki dost bildikleriniz çok mu iyi sanki?
Dostlarınızı değerli kılan öncekiler değil mi?
Sevginize ilâhi nur saçan ruhunuz değil mi?

Ayrılık okları sevgilinizi bekler ilk durağınızda,
Yağmur yüklü bulutlar gözyaşı döker bağrınızda,
Yağmur yağmazsa sevgiler yeşermez yüreğinizde,
Ayrılık acısı ağlayıp düğümlenir gönül direğinizde.

Mecnunlar, Leylalar az çile çekmedi çile hanede,
Leylasızlık aşkı hep Mecnunlaştırdı gönül hanede,
Ayrılıklar hayatımızın artık iyice tuzu, biberi oldu,
Sevgiye susamış gönlümüze hasret bulutları doldu.

Aşk acısını anlatamaz gönüldeki yorgun heceler,
Ayrılığı anlatmaya çalışan yüreği yanık kelimeler,
İkiyüzlü Münafığın ellerinde vahşice hançerlenir,
Ağzına ateşten gem vurulup sevgileri kelepçelenir.

Veda etmek hayatımızda hiç güzel olmasaydı,
Peygamberler bu dünyaya hiç elveda demezdi,
Ahiretin nurlu meşalesi ölümde saklı olmasaydı,
Hiçbir nefis ayrılıktan ayrılığa aşk ile koşmazdı.

Ayrılmak gerek hiç ayrılmamak için ayrılmak,
Ebedi hayatın muştusu ile hayata bağlanmak,
Sonsuzlukla kucaklaşmak aşka sımsıkı sarılmak,
Ağlamadan ağlamak, gülmeden gülebilmek için,
Ayrılmak gerek, ayrılmamak için ayrılmak gerek…

Temmuz 1998
İstanbul