“Seviyorum seni”, ne kıvrımlı dökülür dilden,
pek yanaşmaz bu döküntü ağzımda ki uçuşanlara.
Çünkü bu sözcükler garip, durur öylece yanı başımda,
Yakıştıramam sevginin türlü boyutlarını
Bu yalnızlığa, bu kelimelere,
Sığdıramam.

Aşk değil yalnızca sevgidir bazen
Gönül hoşnutluğu değil, yalnızca aşktır.

Kimisi seviyorum diye aldatır.
Kimisi seviyorum diye aldanır.

Oysa bu lisan en geniş boyutuyla işlenmeli,
Bir kerede ağızdan çıkmasına kalbi dayanmamalı insanın.
Zorlanmalı yürek karşısına çıkan heyecandan,
Yüklenmeli bu ateşli tutkuya en derin bağlılıkla
Sonra hakikatiyle dökülmeli ağızdan
Seviyorum seni!
kimi zaman da
Hiç sevmedim ki.

Ne zaman göreceksem saç tellerinin parıltısını,
Aklımda kirpiklerinin dalgalanması kalmalı.
Çünkü seçememeliyim gözlerini, ışıltısından
Abartmalıyım seni,
Yere göğe sığdıramamalıyım

Bir gün alıp başımı bir dağın tepesinde
Gökyüzünü kaplayacağım
Sana oradan en keskin şahinin gözüyle bakarken
Bir de mektup yazacağım

Seni seviyorum,
Sevgilim misin, nesin?
Uzakta mısın, rüyamda mısın?
Yoksa sen de mi bir dağın başındasın

Seviyorum seni,
Söylemek çok zor belki herkesin önünde
hak etmez onlar bu sözcüğü işitmeye
Aç mektubu, kulağına koy
Bak fısıldıyorum şimdi
Gördün mü? mürekkepler sararmış
Yazarken titremiş elim
Titremiş harfler, aklımdan her geçirdiğimde seni
Şimdi değdirmeliyim yanağına sevgimi,
Hissedebildin mi?
Günün birinde,
Seni seviyorum! Dediğimi.