Sen hiç akasya ağacına çıktın mı
Yaprakları yeşilken..

Hani çiçekleri beyaz olur, biraz da pembe;
Altından tren geçerdi,
Yoksa gördün mü sen de..

İki çocuk:
Biri dal gibi ince uzun;
Kısa ve matruş Diğeri..
Sırtlarında çanta okula gidiyorlar
Bu görevi onlara kim verdi bilmiyorlar..

İstasyon:
Gri taş bina;
Önünde banklar var yan yana:
Ve hat boyunca ağaçlar
Ağaçlar bakımlı;
Belli ki her sene budanıyor,
Belli ki her akşam sulanıyor..

Yaklaşınca istasyona çocuklar
İnce uzun olanı
Ucu yırtık çantasını arkadaşına emanet etti;
Ve bir çırpıda akasya ağacının dallarına yerleşti..

Sen hiç akasya ağacına çıktın mı
Yaprakları yeşilken..
Hani çiçekleri beyaz olur, bazen de pembe..

Çocuklar her zaman akasya ağacına çıktılar.
Bazen oyun olsun diye atalarından kalma,
Bazen de yemek için çiçeklerini..

Öyle mutlu etmişti ki,
Yerden yukarda olmak ağaçtakini;
Çiçekleri yemeye koyulmuştu
Ve açlıktan başka her şeyi unutmuştu..

Zaman: güneşten ışık, ışık damladı,
Matruş çocuk geç kaldıklarını anladı
Seslendi arkadaşına
Sesi; tren düdüğünde çınladı

En körpe çiçekleri yemek için
En uç dallara uzanmak
Utanmak en güçlü duygudur insana
Bir de yoksulluktan utanmak..

Sen hiç akasya ağacına çıktın mı
Yaprakları yeşilken..

Girmeden istasyona kesik kesik öttü tren:

Arkadaşı kırılan dalın sesini duydu
Lokomotifin altında yatan, ince uzun çocuktu..

Sedat Akıncı..