Vızıldıyor mermiler.
Sanki imgesi olmuş yaşamın savaş.

Pul pul oluyor kulaklarım
Kurşun kurşun akıyor
Yaşamın mezalimi omuzlarıma..

Açıyorum gözlerimi gözaltında gençliğimin.
Bakıyorum..

Kuytu bir köşede Prometeus’u görüyorum.
Al al olmuş yanakları
Saçları dağınık
gözleri iki kor
Görünce beni yerinden doğruluyor..
Hiç karşılık beklemeden
Ve yüzüme hiç bakmadan
Bir buket ateş uzatıyor
Koparıp narçiçeği yüreğinden
Yıkan diyor bu ateşle..

Sonra ateşten bir atla
Güneşe doğru gidiyor

Henüz silinmemişken usumda nal sesler
Ateşten atın
Silkiniveriyorum bir hamlede
Güneşi sırtımdan
Dökülüyor halklardan bir demet
Yaşlı genç ve çocuk yoksulları ayrımsıyorum
Geriye paradan başka bir şey kalmıyor demek..

‘Yoksulluk en çok gençleri yaralar’ demişti
Bir öyküsünde sevdiğim
İnanıyorum ona sonsuzca
Ve gençliğe uzatıyorum
Bir buket ateşi
Sarın yaralarınızı diyorum..

Ve gençliktir yaşatacak olan
İnsanlığın özgürlük düşünü
Yalnızca bunu bildiğimi biliyorum..

Sedat Akıncı..