İki insan konuşurken her sözcük en derin anlamıyla kavranıyorsa,

O konuşma bitimsiz bir noktaya çıkar..

Orada konuşabilmenin sonsuzluğu oluşur..

sonsuzluk algısı,insanda mutluluk duyumunu uyandırır uykusundan

Çünkü, konuşmanın sonsuzluğu; düşünmenin sonsuzluğunu somutlar.

Sonsuzluğa bu açılım, konuşmayı bir başka tatlandırır,

düşünmeye bir başka derinlik kazandırır.

İfade özgürlüğü denen, basma kalıp algı kırılır.

yerene gerçek; diyalektik algı geçer..

O zaman iki insan bir ömür boyu konuşsa konuları bitiremezler

Çünkü, konular hep birbirinin içinden çıkar.

Çıkar ve çoğalır..

Bu algı, iletişimin görkemini sevgiye dönüştürür kaçınılmaz olarak..

Konuşamayan insanlar birbirini sevemez.

Bu sürekli bir mayalanmadır.

Konuşmak, ama her şeyi.

Ne düşünmekten korkmak.

Ne de dile getirmekten.

Özgürce konuşabilmek.

Bilmek her şeyin bir şey olduğunu ve buradan başladığını her şeyin..

Sedat Akıncı..