Nokta çizgi olur…
Bir çizgi çeker gider
Kalbinden yırtık bir kağıt üzerine anlatır

Kalemimin kurşunları ağır geliyor
Karakalem umutlarım utanır gözlerinin mavisinden
Bütün tükenmez dediklerim
tükenişlerden bir karalama defteri daha olmuş…
Merhum
deri ciltli bir tabutta cehennemde…

Ağaçtan imaline göndermedir belki
adını adımın yanına kazıdığım her bir sayfa
ve dört yanı çit bank çaresizliğim
kapısı olmayan bir park ortasında
Dişlerimde paslı gıcırtılarıyla
gözyaşından nem kapmış
bir salıncak zincirinin…

Dizlerine alışkındı oysa başım
şimdi dizelerime dayadığım…
İsimlerimizi bile satıraşırı memleketlerde çiğneyen
kalemime şiirsel lanetler okuyor ellerim…

Kağıdın bembeyazlığını lekeleyen kelimelerim
her nedense hatırlatırken
tenindeki parmak izlerimi…
Ve omzuna öptüğüm onca sözden
sayfama düşenler;
hiçbirinin muzurlukları çıplak değil
nefesimin buğusuna kalpler çizdiğim sırtın kadar…

Yorganı çektim şimdi başımdan da yukarılara
seni kağıda anlatmaktan aciz
kalemimi kırdığım gün…