Sen, laik Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu;
Türk’ün, Türk’lüğün adı, sesi Ata’m.
Muştularla gelmek isterdim 29 Ekim’de,
Cumhuriyet’imin 86. yılında
Ama bulamadım ilime, bilime,
Çağdaşlaşmaya dair tek bir ışık
Göremedim güneşin gözlerinde bir umut!
Diller başka, yürekler başkaydı
Bir kaya gibi sağırdı,
Bir pınar gibi dilsizdi gezegen!..

Ağıt yakıyordu göçe zorlanan kanatsız kuşlar!
Tırmanan terörle toprağı öpüyordu gözü yaşlı analar,
Kan kokuyordu buğday,
Elinde bayrağı, yüreğinde Ata’sı
Vatanı uğruna şehit düşüyordu asker.
Hainler pusuda, sarmış ülkeyi karanlığa gebe düşler.
Nasıl gelseydim sana muştularla Ata’m?

Yeniden çizilirken kadınla erkeğin yol haritası,
Kardeşi kardeşe düşman ediyordu bir bez parçası
Örtülü-örtüsüz diye ayrılırken insanlar
Toz kokuyordu deney bekleyen laboratuarlar
Ve halı, kilim yerine kara çarşafla türban dokuyordu tezgahlar...

Tek tek yok oluyordu değerlerimiz AB uğruna
Açılmayacağını bile bile koşuyorduk kapalarına
Ve açılmadan kilitler, gönderiliyorduk geriye:
’Bugün git, yarın gel, daha çok ödevin var yapılacak,
Çok engelin var aşılacak!..’
Bu kadar saf mıydık biz Ata’m?

ABD dersen, her an yanımızda el ele, kol kola
İstihbaratta bir numara, yok ediyor terörü kendince (!)
Nedense hep bizden, hep Türk’ten gidiyor Ata’m!?
Kandırılıyoruz, yalanlara inandırılıyoruz
Ve kurduğun Cumhuriyet’in kıymetini bilemiyoruz
Bu ülke uğruna ölen binlerce şehidimizin
Ve senin kemiklerini sızlatıyoruz Ata’m, sızlatıyoruz...

Tam da medeniyeti yakaladık,
Arşa değecek başımız derken,
Karanlığa gidiyordu ülkem
Her gün biraz daha geriye...Geriye...

İşte manzara bu, tablo karamsar,
Hangi yüzle gelseydik kabrine Ata’m
Diller başka, yürekler başka
Oyun içinde zoraki bir oyun...
Layık mıyız SANA, Cumhuriyet’ine
Ve binlerce şehidimizin kanıyla boyanmış Bayrağımıza
Layık mıyız?...

Ya affet,
Ya da akıl-fikir ver Ata’m!
Başaramadık,
Karanlığın gözlerine ışık tutamadık!


Rukiye Çelik
29 Ekim 2009