Gidersen apansız düşünceyle git
Ayak sesini duymasın zaman
Ruhları uyurken gölgelerin
Ağlamasın mekan

İster üzül, ister sevin
Son sözü söylemeden git
Ne bir mektup bırak,
Ne de bir beyit…

Dert etme, yalnız yaşamasını bilirim
Biraz sensizlik yakar canımı
Biraz da sensizlik
Bundan daha büyük bir acı var mı?

Ben Orhan gibi değilim
Bakamam ’’giden geminin ardından’’
Yüreğim yere serilir
Umutlarımda bir tutam kan!

Gidersen selam söyle ayrılığa
Ve acının zehir zemberek tadı
Bir şey daha var anlatamadığım
Bir şey daha bilmiyorum neydi adı?

Sanma ki hemen ölürüm
Ya da unuturum hesapsız;
Başladı içimde senli bir hayat
Başladı, bir mumya gibi ıpıssız

Sonra neden gizlerim değiştiğimi?
Yalan söyleyemez aynalar
Nereye gitsem harap bir beden
Ve ruhum ateşlerde yanar

Yalnızlık bir şey değil de
Şu kaçık hayaller var ya
İşte o bitirir insanı
Artık kafese benzer dünya

Ardından yokluk sarar her yanı
Yok uykular içinde kavuşmak yokluk
Zaman, hep senin yokluğundadır
Yoktur bir nefes senli soluk…

(Simerenya, Nisan 2005)

Halil İbrahim Keçebaş