Bir şarkı mırıldanıyorum odamda
Tüm eşya paylaşıyor derdimi;
Sen gelmeden yalnızlığım biter mi?
Bekliyorum seni kaybettiğim yollarda.

Uykunun gözlerime uğramadığı
Kabus gibi geçen geceler...
Kimi zaman düşüncemden yer yer
Atıyorum zindan gibi karanlığı.

Leylasını arıyor Mecnun
Dünya yaratıldığından beri;
Bir kez daha aşıyor çölleri
Her seferinde dönse de yorgun.

Başlıyor bembeyaz aydınlık günlerim,
Seraba benzeyen rüyalar...
Kısa olsa da uyanmak kadar
Hala yaşamaktadır yüreğim.

Odamdaki hayal denizinin
Ortasında çırpınmaktayım,
Kağıttan yapılmış sandalım
Gömülür derinliklerine içimin.

Leylasını arıyor Mecnun
Dünya yaratıldığından beri;
Bir kez daha aşıyor çölleri
Her seferinde dönse de yorgun.

Kaybolup görünen Hızır gibi
Geziyor düşüncelerim dünyaları;
Sanki ’’Şehrazad’ın masalları’’
Yaşanıyor bilinmeden sebebi.

Gecenin vehminde yaşadıklarım;
Bir hüzün olmakta, bir neşe...
Günün ilk ışıklarıyla çıkarım güneşe
Ansızın her şeyi unutmaya başlarım.

Leylasını arıyor Mecnun
Dünya yaratıldığından beri;
Bir kez daha aşıyor çölleri
Her seferinde dönse de yorgun.

Halil İbrahim Keçebaş