Gün gelir,
Ellerimiz tutamayacağımız kadar
Büyük görünür gözlerimize
Ya da öyle küçüktürler ki
Göremeyiz bile,
Fark edememenin korkusuyla bakarken gölgelere

Gün gelir,
Zamanın bize sunduklarıyla
Kaybolup gitmek isteriz
Dönüp arkamıza bakmadan, kaçarcasına

Gün gelir,
Düşüncelerimiz bizi ele geçirmeye çalışır
Sığınmak isteriz sessizliğin donuk resimlerinde
Yalnız başımıza korkarcasına kaçarken karanlıklardan
Dönüp en sonunda hep kendimizi seyrederiz
Son perde oynanırken hatıralarımızdan

Gün gelir,
Kalbimiz yön gösterirken düşlerimize
Avuçlarımız da kalan bir tutam anıyla
Gözyaşlarımız ağlar, ruhumuzun her bir köşesinde
Gün gelir,
Sırılsıklam kaybolan hayatımızda
Film şeridinin, o son halkasından bir tık sesi gelir
İşte o an, gün gelir
Bir donuk zaman belirir
Gün gelir, zaman biter…

S. Kaan COŞARCAN