Ve senin gözlerin yeşil… İçimde çürümüş sözlerin

Bense kilitliydim, denizi hiç görmeyen hücrelerde

Oysa içimde maviydin sen, deniz kadar çok.



Ben ateşe sarıldım hep gözlerine aldanıp

Kendimi tükettim seni biriktirirken kalbime

Büyürken gidişine ait küçük saplantılar, meczup hayatlara büründüm

Şehirler bana yabancı, ben gurbetçiydim sende.



Bir fırtınaydın çoğu zaman, başımda kavak yelleri estiren

Beni tıpkı bir ateş koruna döndüren

Ve göğsümde depreşen bir yıkıntıydın.

Esip geçen rüzgardın, ben ardında dökülen yapraktım

Sonra tufandım içimden her şeyi süpürdüm, bir harabeye döndüm

Kalbimdeki yıkık kentler gibi.



Senin gözlerin yeşil

Ben karşılığını bulmamış duvarlar gibiyim her yanım çöl

Çok uzağında kalmışım kendimin, bir çok şeye küstürülmüşüm.



Oysa içimde maviydin sen ve neydin ki öylesine alıştırılmışım

Şimdi yanımda olmayışın ne kadar zor, ne kadar çok

Üstelik gözlerin yeşil, yani bir deniz kadar çok.



Sen yoksun diye bu şehirde kimse yas tutmadı

Kimse fark etmedi artık olmadığını

Zamansız yakalandım gidişindeki yağmurlara

İçimde soğuklar, içimde kaç intihar mektubu…

Söyle içimde kaç gece daha can çekişeceksin sen.



Ama senin gözlerin yeşil

Birde ben seni özlüyorsam ve söyleyemiyorsam

Dilsiz bu şehir…