Bir nehir geçmiyor bir yaprak düşmüyor, bir çiçek açmıyor.
Ne yağmur yağdı ne beyaz karlara büründü
Hiç bir mevsim olmuyor hiç bir zamana yürünmüyor
Devran dönmüyor.
Ne cennet oluyor ne cehennem oluyor.
Ne ölünüyor ne kalınıyor.
Hiç bir şey hiç bir yere doğru gitmiyor.
Kendi girdabımda öylece bıraktın beni.

Yolumu kestin gidilmiyor.
Geri dönülmüyor.
Yanımdan insanlar geçiyor ve yanımdan hayat geçiyor.
Yolun ortasına bir mezar taşı gibi diktin beni.
Adım yazmıyor, duam okunmuyor
Kıyamet koptu bana hesap sorulmuyor.
Ateşin kapısından giren girdi, bahçeden geçen geçti.
Böyle kocaman kimsesiz bıraktın beni.

Bağırıyorum duyulmuyor, soruyorum cevap gelmiyor
Yalvarıyorum merhamet edilmiyor
Bekliyorum ama beklenmiyor
Arkası uçurum, önü uçurum bir tepenin ortasında
Rüzgardan kurumuş bir ağaç gibi kırdın beni.

Hangi mevsimi umut ettiysem, çiçek gibi yeniden doğmayı dilediysem de
Ne başlangıç bitiyor, ne sonlar başlıyor.
Yarısı bölünse, ayrılsa kalbim göğsümden
Ne Azrail geliyor, ne senden bir sesleniş
Böyle çamura bulanmış halde, yaratmaktan vazgeçmiş gibi
Ne ölü ne diri bıraktın beni.

Hani benim kalbime senin okyanuslarından bir katre damlasa
Hani desem ki kalbimden sana bir ağıt aksa
Yarın saat kaçta? Hangi baharda ve hangi zemheride
Sesimdeki titreyişi duyarsın.
Nasıl olurda beni senden eksiltip, sensiz koyarsın.
Nasıl bıraktıysan orası gurbet olmuyor, sıla olmuyor
Hiç duyumsanmamış bir acı gibi, kimsesiz, kimsesiz biriktirdin beni.

Bu anlaşılamaz halimi kaderime nakışlarken sen
Hayata tutunuşumu çelik zırhlarla ördü kutsal yazgın
Artık ne yüzüm ne gözlerim görünmüyor.
Kimse görmüyor, kimse karşımda durmuyor
Yazdıklarım incik boncuk gibi avuçlarımdan dökülüyor
Hangi duaya dilim dolansa, sözler çatlayıp ortadan ikiye bölünüyor
Postanelerde unutulmuş bir mektup gibi yazdın beni
Okunmuyor.
Bir adrese gitmiyor, bir el dokunmuyor, bir yolu yok
Bir kapının eşiğinden geçmiyor, kimsenin gözü değmiyor
Böyle harfleri silinmiş, anlamı değişmiş kelimeler gibi
Okunmaz bir halde bıraktın beni.


Battal Karslıoğlu