‘Yaşadım diyebilmek için’ o kadar çok sebebim var ki
Sanıyormuşum oysa sadece,

Ciddiye almıştım oysa ben yaşamayı,
Gülümsemeyi cüzdanımda taşıyordum hep
Ki elimi hiç cebime atamadım
Ama gülümsetmeyi adım gibi biliyordum…

Belki hiç kollarımı bağlamadılar benim,arkamdan
Bir duvar önünde,

Yahut o kadar zeki olamadım
Bir laboratuarda yaşlanabilecek kadar,

Ama kurşunlanabilecek düşüncelerim vardı
Ve olmasa da beyaz gömleğim
Bir şeyler dileyebiliyordum
Hiç tanımadığım insanlar adına…

Ağaç dikmişliğim bile vardı
Bir seferde değil üstelik
Ki yerlerinde şimdi…

Dövüşülmeye değer şeylerim de vardı
Ve dövüştüm de
Ama hiçbir savaşa girmedim
Yani bilmem üzerime gelen bir kurşunun korkusunu,

Yani usta
Yaşamayı hiç şakaya almadım
Ama yaşam
Şakasını yapmaktan usanmadı,

Mesela
Verebileceğimden daha fazlasını taşıyorken
Güzele dair
Ve alabiliyorlarken hepsini,
Taşıdıkları tüm fazlalıkları verdiler diğerine dair,

Mesela
Kesebildiler diktiğim ağaçları
Hiç sorgusuz
Ve toplayıp tüm meyvelerini
Yerlerine daha ışıklı bilmem neler dikebilmek için,





Mesela
Hapislere düşmedim ama
Zindan edebildiler tüm düşüncelerimi
Ve yaşanmamış her savaşta
Anlaşmasız mağlup sayabildiler,


Yani usta
Yaşamayı hiç şakaya almadım,
Oysa gördüm ki
Geri kalan her şey şakaydı,
Affına sığınarak usta
Şakaya gelmeyecek bir yaşamakta
Şakalanan olmak da vardı