Saklanmıştır belki bir yerlerde ara ara bulamasak da bir gün çıkar gelir yine aynı gülümsemeyle...
Bernaca Sevgilerimle...

insanoğlunun hiç büyümeyen bir yanı vardır,biryerlerde pusuya yatmış...ta ki,ansızın çıkıverir hiç ummadık bir zamanda...şairlerde ve sanatkarlarda,bu çocuk yönleri görmek şaşırtır bizi...ne oluyoruz gibilerinden...kelli felli insan bu mu diye çokça da garipser ve karizmasının çizildiğini farzederiz aklımızca...halbuki,insan küçültülmüş bir dünyadır...insana ulaşabilsek de,her insanın dünyasında hangi alemler,hayaller,acılar,bekleyişler,kinler,hasretler gibi yüzlerce gizemi bir görebilsek...işte,içimizdeki çocuk da bunlardan biridir...tıpkı,diğer duyguların zamanla ve olaylar karşısında solması ve yıkılması gibi,içimizdeki çocuk da birgün son nefesini veriverir...ak ki ah,o son nefese gelinceye kadar kimbilir kaç kez yaraladık,falakalara çektik,şamarladık,horoz şekerlerini elinden aldık...ve,birgün,narin bedeninin solduğunu ve can çekiştiğini farkederiz ki,artık iş işten geçmiş ve kendi ellerimizle toprağa vermekteyiz henüz soğumamış tenini...öldürüyorlar...öldürüyoruz...kurşunluyorlar...zindanlara atıyorlar...adı duyulmadık işkencelere çekiyorlar içimizdeki çocuk yanlarımızı...ve,o öldüğü gün,dünyamız kararıyor ve yaşam tatsız tuzsuz ve bizler de duygusuz,acımasız ve robot gibi kalıveriyoruz ortalık yerde...basıyoruz feryatları,ama,nafile...ölmüştür artık çocuk yanımız,dünyamız...

tebriklerim,pekçoğumuzun farkedemediğ ve hep omuz veren o şen tarafımızın ölümünü dillendiren dizelerin içtenliğinedir...