10
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
2322
Okunma

İçimde yaşayan bir canlı var.
Geleceği dünyadan habersiz.
Büyümeye tutunmaya çalışıyor annesinde
Ah bir bilse !
Bu dünyada kavga...
Bu dünyada çirkef...
Bu dünyada gözyaşı...
Bu dünyada unutulmuş insanlık var!
Aynalar yüzüme gerçeği vurduğunda
Ah bir bilse ! Tutunur muydu annesine
Televizyonlar bas bas bağırdığında
Her gün aynı haberleri duyduğumda
Bir bebek kavganın ortasında, elinde baloncuklarıyla ( ? )
Bir çocuk çıplak ayaklarıyla
Umurunda mı ki dünya?
Azıcık ekmek, azıcık su
Yeter küçücük dünyasına
Yaşamak isterdi oysa o da
Şapkasında umut, elinde boyasıyla
Zârif bir şiir tadında
Yarınlara gülen dudaklarıyla
Yan yana yaşıtlarıyla.
Böylesine çirkef bir yere, geleceğini bile bile!
Sana güneş kadar sıcak yarınlar vermek isterdim ben de.
Sevgi kadar sıcak, aşk kadar taze.
Elimden gelen budur, olsa keşke bir çâre!
Yine de, olmamalı senin oyuncakların toptan tüfekler.
Sallanmamalısın tankların üstündeki demirlerde.
’Savaş nedir bilmem ki ben’ demelisin belki de!
Kirlenmemiş yüreğinle, ağlamamalısın minnacık ellerinle.
Bir parça ekmek için yalvarmamalısın kimselere.
Anlasana bebeğim, umut sen de!
Gerçeğin karanlığı belki güneşten uzak
Ama; sen gülümse ki güneş koksun yüzünde
Unutma!
Sendedir bütün gelecek düşüm
Savaşın çocuğu değil, barışın çocuğu olmalı:
Dünyaya bakan yüzün!
NOT: Duyarlı bir yüreğe sahip olan ve kendisini hiç tanımadığım hâlde şiirimi okuduğunda seslendirmek istediğini söyleyen sayın Gamze Dağ’ a şiirimi seslendirdiği için teşekkürlerimi sunarım.
5.0
100% (8)