Belki zaman yine buluşturur bizi…
Bindiğim gemi batar korkunç bir fırtınada ,
Boğulmaktan kurtulur , sürüklenirim kıyıya ,
“Kara göründü !” derim bir anlık coşkuyla
Ve yalnız olduğunu sanarak yaşarım senin adanda.


Belki zaman yine buluşturur bizi…
İlk yaz gelir , doğa gülümser…
Senin kırlarına doğru uzanır
Ve farklı bir ritmini keşfederim hayatın.


Belki zaman yine buluşturur bizi…
Çölde kum fırtınasına kapılırım ,
Senin kumların kuşatır beni
Ve görünüşümde bile yansıtırım.



Belki zaman yine buluşturur bizi…
Yine o kayıp şehirde karşılaşırız ,
Sen bana şehri anlatmaya devam edersin ,
Anlatıldıkça büyüyen o şehri.


Belki zaman yine buluşturur bizi…
Sana seni sevdiğimi söylerim.
“Nefretten neler doğuyor ,
Oysa daha çoktur sevgiden doğan…” diyor Shakespeare
Seni sevdiğim için nefret ediyorum kendimden ,
Ama yine de seni seviyorum
Shakespeare’e inandığım için…