Uzun bir süre
Yürüdükten sonra
Coşkulu Karşıyaka sahilinde ,
Yaklaşırken görünür
Bostanlı vapuru iskeleye…

İskelenin arkasında
Büyülü bir kızıllık ,
Sahilin coşkusunu
Alır götürür ,
Yerine sakin
Ve huzurlu
Bir ruh getirir…

Akşama doğru
Sahilin insanları
Hürriyetin kollarında ,
Denizin yanı başında neşeli,
Güneş , dur durak bilmeyen
Yolculuğunda kederli…

“Ah , bir insan olabilsem !”
Diyor kederli güneş ,
“Şu adam ile oğlu gibi
Balık tutsam !”

“Şu kızla oğlan gibi
Kol kola yürüsem
Yaşama sevinciyle dolu
Karşıyaka sahilinde !..”

“Gelip giden vapurlara ,
Yürürken karıncaları
Anımsatan insanlara ,
Bir de tatlı yaz rüzgârıyla
Sevişen denize bakıp ,
Bir şeyler karalasam şairane!..”

“Ne güzel olurdu
Beklemek birisini ,
Karınca yuvasını hatırlatan
Karşıyaka iskelesinde!..”

“Bisiklet sürmek şu çocuk
Gibi arkama rüzgârı alarak ,
Büyük bir keyif verirdi
Bir iskeleden diğerine
Zafer tutkusuyla ulaşmak!..”

“Hey , ne oluyor bana ?
Ben yaz güneşi değil miyim ?
Çok geç ayrılıyorum
Vapurlardan , insanlardan ,
Denizden , sahilden ,
Karşıyaka’dan , Bostanlı’dan…

Kış güneşi duymasın sakın !
Çok şaşırır , hem kızar sonra :
“Benden daha şanslısın ,
Ne oluyor sana ?..”

“Ben daha az kalıyorum buralarda ,
Karşıyaka’da , Bostanlı’da ,
Bazen kara bulutlar kaplıyor gökyüzünü ,
Hiçbir şey göremiyorum karanlıkta…”