şimdi kahır dağlarında bir ırgattır ellerim





şafaklara

bir

göndermedir

gözlerin

kuruyorsa

hayat

önce

dağlara

su

verin




aşk da

isyandır

ayrılık da

yılan derisini attı sırtından

suya çıplak düştü bir anlam





uçuk dudaklarda gülümseyen bir güldü yanakların

ayakların o şehrin kaldırımlarına dönmeyi bilmezdi

yalnızlığın büyüdükçe uzardı gecelerin dili

geçmişini kemirirdi uykularında büyüyen çocuk

sesine bir ayrılığı taşırdı omuzların

ah sende kaldı yorgunluğuma uzanan akşamlarım




bir masal da benden eklerdin dalgalarına

zamanı yonttukça çıplak bir kadına dönerdin

uzun gece yarılarını rüzgarlarla geçerdin

kuşlar bütün cinayetlerde tanık sayılırdı

en çok da dönüşlerinde kırılırdı kanatların




teknelerin karaya oturur umutların yaralanırdı

kaçmaya çalıştığın yer mabedin olurdu

bir parça çocukluk düşürürdün her kadının eteklerinden

düş kendini çoğalttıkça aşardı güneş dağların üzerinden



senin ölümün hangi isyanı bastırır içimde

dışım kaf dağında göçebe , şekilsiz alfabe

teninden geçinen insanların ellerinden kaçır beni

sevdama vurgun yüreğine asarım geçliğimi




bir türküye hazırlanıyor dudakların

avuçların uzak denizlerde yelkenli tekne

nerelerde o ilk tökezlediğimiz engebe

korkularımı silkersin sabahlara balkonlardan

şimdi sen dilimin ucunda kapanan o gülden kelepçe




deniz gibi birden patladı kadın;



-yürek yangınlarımı kovalayan

arsız adam

yalnız bırak beni

çık hayatımdan

yorgunum her gün gözlerinde vurulmaktan...



İsa İnan