Ne doyunca okudum, ne kurtuldum adından,
Bir şey anlamadım ben, bu aşkın kitabından.

Ya bir abdal olurum, ya serseri, deliyim,
Okumam var, yazmam var, açılınca ümmiyim.

Gönlüme her seherde, yeni tohum ekilir,
Kim eker, kimler biçer, ben bilmesem, kim bilir?

Günle birlik büyüyor, çatlıyor başak başak,
Sonra alıp satarlar, pazarda dolaşarak...

İnanmadım ben şansa, güvenemem bir zar’a,
Yoluma çıkar diye, çıkmıyorum pazara.

Ben bir tacir değilim, alışverişi bilmem,
Boşuna beklerler hep, istesem de gelemem.

Önce mest olmak gerek, içip elden şarabı,
Uzaktan okunurmuş, meğerse aşk kitabı.

Nereden bileceksin, kaç dağ var ve kaç duvar,
Bu yüzden görmüyorsun, uzaktayım, yıllar var...

Bilirsin ki, düşmedim isteyerek, bilerek,
Bir kez açılmaya gör, sonsuz okumak gerek...

Kolsuz ve kanatsızdır, füzeden keskin hızı,
Her asırda bir defa, gelirmiş aşk hafızı.

Henüz hafız değilim, bir yaprak okudum ben,
Nem varsa o gün, bugün, uçup gitti elimden...

İşlediler her şeyi, girip hücrelerime,
Sonra da uzattılar, bir kitabı elime.

Ayık okunmaz imiş, illa ki sarhoşlukta,
Uzanırken almaya, elim kaldı boşlukta...

Şimdi, kolsuz, kanatsız, boşluğu tarıyorum,
Kayboldu aşk kitabım, yıllar var arıyorum...

Yine de sen aldırma, saçmalamam bu yüzden,
Nuh Tufanı koparken, zor tutundum gemiden!

Kerem bu yüzden yandı, Aslı’nın aklı kaçık,
Bu yollar erlik ister, yoksa herkese açık...

Ben de geçtim bu yoldan, hem de okundu adım;
Benim günahım neydi, tek bunu anlamadım?

Seviyorum diyenin, biraz aşkı olmalı,
Bir yola çıkılınca, illa ki varılmalı...



Hayrettin YAZICI