Aşk elinden bizar oldum, sinem üstü pâre pâre
Gözleriyle hapseyledi bir kaşı keman beni
Hakikatin esiriyim, sıdk ile bağlandım yâre
Öz yolundan kenar kılar, yad eyler canan beni


Nadandım yeni öğrendim, gideceğim doğru yolu
El yordamıyla buldum arar iken sağı solu
Göz nuru diye büyüttüm, son anımda vurdu dolu
Başaklarım tane tane, öğüttü devran beni


Çok şükür ki gönlüm zengin, el malına göz dikmem
Haksızlığa göğüs gerer, zalimlere boyun bükmem
Yalan olan bu dünyada boş yere gönüller yıkmam
İyiler sonuncusuyum el bilir yaman beni


Ahmak ile sohbet etmem, ne söz bilir ne nükte
Onlardan uzak dururum kim yarışsa hödüklükte
Dik durmak çok çetin oldu bugünki pespayelikte
Eyleme namerde muhtaç, Allah’ım aman beni


Alemlere aşikârım, öz içimde gizliyim
Göğüs kafesinde ruhum, kâh ölü kâh diriyim
Alçaklara boyun eğmem, asilerin şairiyim
Ben ölsem de sözüm ölmez, yâd eyler zaman beni


Cahit, hile, riya bilmem ne olsa söylerim yüze
Kıblegâhım Beyt-ullahtır, önünde gelirim dize
Rahmeten lil âlemin’dir, bir zerrecik rahmet bize
Rükû-u secdem onadır, bağışlar Rahman beni



Cahit KILIÇ

22 Eylül 2008 - İstanbul