“Sensiz yedi cihanda hem öksüzüm hem yetim,
Yokluğundur canıma en büyük felaketim…”

Yağmurlar bırak bana, fırtınalar kopar git,
Karakışa belensin, ömrüm mahşere kadar,
Hüzünlü bir son olsun, dertlere sal, öyle bit,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

İstersen karalara, boya tüm günlerimi,
İstersen birer birer, sil senli dünlerimi,
Yok et hayata dair, bütün mümkünlerimi,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

Hatırlamıyorum de, ne çağır ne de bekle,
Eksilmezsin ki beni, yaşamadım demekle,
Yoksunluğuma bir de, kederlerini ekle,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

Madem mahrumum artık, aşk dolu bakışından,
Madem uzağındayım, sevgiyle akışından,
Bir ateş koy içime, yangınca yakışından,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

Olmasın beni soran, kaybettir izlerimi,
Dalgalandır, bulandır, dingin denizlerimi,
En şiddetli depremle, yık yere dizlerimi,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

Ya da kır kalemimi, ver hükmünü canımın,
Çek ipini, kurşunla, hakkıysa sol yanımın,
Kalmasın damarımda, tek damlası kanımın,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

Sevdim, seninle varım, sen dünyam, sen mahşerim,
Yoksan hiçbir cihanda, yok bir başıma yerim,
Saplasan hançerini, sanma ki yapma, derim,
Hiçbir felaket büyük değil yokluğun kadar…

20 / 06 / 2009 – ADANA