"aklım" dedi kadın
ne çok tokat atmakta beynime şimdi
sersemliğine
saklı eline kör bakan sarhoşluğuna
reddedip renklerin armonisini
mavi kılmalarına seni
nirengisi sayıp adını
ardından sepelek yolculuğuna

bir filozof gülümsüyor bıyık altından

"gözlerim " dedi kadın
ne çok hesap sormaktalar pınarlarına şimdi
değmezliğine katlandıkları ağrılara
yaşlara aymazlığına akan yalanlarına
pişkin yavuzluğuna bön bakan
üçkağıt açmalarına umuda
asrı kıskandıran gecelerde
koynuna sığınmalara

bir timsah gülümsüyor bıyık altından

"ellerim" dedi kadın
ne çok kanatmakta yüreğimi şimdi
cefana borçlu pençeleriyle
yırttığına rahmini göğün
gün aşırı yeniden doğmalarına
aşık atıp milatsız sevdalara
tarihe aşkı yazmalarına

mem u zin gülümsüyor bıyık altından

"dilim" dedi kadın
ne çok kanatmakta yeminleri şimdi
küfre bin tövbe bozup
imgelerine
en söylenmemişini
en maviye boyayıp
alnını taçlandırmalarına

bektaşi gülümsüyor bıyık altından

"yüreğim" dedi kadın
ne çok kaplumbağalaşmakta sevgiye şimdi
bakışlara arlanmakta alaycı
tuş olmakta infazlara yargısız
brütüs kalleşi sırıtışlara havlu atmakta

köroğlu gülümsüyor bıyık altından

ve "bedenim" dedi kadın son dermanıyla
farkında mısın?
dünyayı dolayıp beline
kendini yakmakta!

neron gülümseyemedi bıyık altından

ve konuştu
“bu bir kıyamet!”