yağmur yağıyordu bugün
caddelerine sıhhiye’nin
ve ben koca çınar
inat bedeninin yorgunluğuna
direnci gördüm bakışlarında senin

duyarsızlığına
ömür verdiğin insanların
vefasızlığına devrilen yılların.
duruşunu gördüm dimdik
ve yükselen onuru duydum kısık sesinde

titreyen ellerine takıldı gözlerim
sapsarıydı yeşil dalında çiçek
ömrünün son demince
bükmüştü biri boynunu
"sen gibi..." dedim içimden
titriyordu
yorgun ellerin gibi

ve yağıyordu yağmur hala
caddelerine sıhhiye’nin
belli ki hissetmiyordun ıslağını soğuğun
dondururken içindeki zemheri

sesindi kalan bende
bir adım uzaklaştığımda senden
"nergis... "

bakmadan geçiyordu âşıklar pür telaş
yağıyordu hala yağmur...
bitimsiz telaşın müdavimi
sıhhiye caddelerine.

metropoldü şehrin adı
ben kaçan kurt kapanından telaşlı
ekmekti kovalanan aştı
işim vardı
acelem.

durdurup zamanı
konuşabilseydik seninle koca çınar
ne öyküler dinleyecektim kim bilir?
destansı...
ne ahlar çekecektin her solukta derin
devrilen yıllar gibi
devir(en)leri anlatacaktın devranı

sabırla anlatacaktın bir de iç çekiş katıp
alamadığımız bir arpa yolu
dibe vuruşumuzu hatta dipsiz!
ben olsaydım!
diyecektin belki umarsız
kızacaktın şahsımda tüm kuşağıma

"u y u y o r s u n u z!"
diyecektin belki
tespih tespih amenna çekip
"sürüyorsunuz darağacına satarak
hak etmediğiniz ne varsa emanetlerimizi "

"u t a n m ı y o r m u s u n u z!"
diyecektin belki
kızaran yüzüme öfkeli bakamadığım
u t a n a c a k t ı m!

ağlatacaktın belki
ağlayacaktık baba kız gibi
kaç göbeği yâd edip
kaç birdirbir
kaç çelik çomak
kaç saklambaca adayıp kurbanları sayısız
oynadığımızı son perdeyi!
vura vura kafama
a n l a t a c a k t ı n!

belki de gülümseyecektik hayata inadına!
titreyen nergislerce
doğrultup boynumuzu
daha gür bir sesle
"nergis!" diyebilecektik

durdurup oyunu
biz indirebilecektik perdeyi
inanan ellerimizle!

harlayıp odunu sönmüş lavlarımızın
yön verebilecektik yarınlara
ve eşlik edebilecekti bize
barışa gülümseyip
dört bir yanından memleketimin
rengârenk nergisler !
kim bilir?