tepesine çöktü balyozca
kimliğinde yükselen ibre
doğum günün kutlu olsun diyordu birileri
yakınlarda bir yerde

korkuyla karıştırdı ceplerini küçük kız
gökyüzüne bakıyordu ayaları
ıslanırken boynu yanağı

yaşından büyüktü isyanı
düşlerim nerede!

neredeydim ben
aşarken boyumu yaşım?

siz ben iseniz,
ben kimim aynadaki çizgiler?

dipleriniz boya istiyordiyen kim?
teyze’ler bana mı?

ama yarımlarım
ama yarınlarım
ama yıllarım vardı yaşanacak
ve başka baharlara şafak sayan oyuncaklarım!

sevgilerim vardı güneş kızılı
kaderini değiştirecek ülkem çocuklarının
düşlerim...

türküler söyleyecektim dilim dilim
yeşerecekti toprağım kilim kilim

çekin ellerinizi üstümden
ben daha büyümedim!

lanet sancı zorluyordu epeydir
yineledi çökünce dizleri üstü
konuşuyordu dibiyle duvarın
kendi sesine yaban kalıp

ayaları toprağa bakıyordu şimdi
ellerindeki mor damarlara gözleri

çakmak alevini harladı presli,pembe kayıtlar
homurdandı bin küfür savurup siyatiğine
cıgara enkazı sesiyle çatlaksı

yine haklı çıktı bizim ihtiyar dedi
heyt be!
yine rahmet istedi vakitsiz
bol olsun toprağı...

dünde kalmak
bugünü kaybedip yarını katletmektir derdi
ve eklerdi ardından
yıllar değil
yaşayamadıklarıdır yaşlandıran beşeri!

korkutuyordu kendi çılgın kahkahası
yanıtlıyordu uzak dağların yankısı

ben kim miyim?
ben mi?
kim mi?

çürümüş toplumun aynası
çivisiz sistemin foyası
akıllılar gezegeninin
zır delisi
son yüz karası!

sustum
unutun
demedim

çekin ellerinizi üstümden çekin
ben daha büyümedim!