Kişiliksiz sözler yazıyorum hayatım hakkında.
Geçmişimi aşağılamaya çalışıyorum.
Korkakça
-kelimelerimin kahpeliğinde-

Bedenimde isyankar bir yabancı.
İsmini unuttuğum bir çift göz-benim mi-

Not defterinde karalanmamış adam kalmamış.
Hiç bir ses beklediğim notada yanmamış.

Yazık düşmanlarım kadar cesur değilim.
Bir dizi küfür gırtlağımda -kurşun gibi-
Sıkmalı o zaman -şakağıma-.
Sustum -söyleyemedim- sustum.

Yalnız ve yanlış bir adamım buralarda.
Gün bana öfkeli-gece hiç dostum olmadı ki-
Ölü ve çıplak hayaletler.
Ölü ve çıplak...

Uyusam uyansam hep aynı menzil.
Hayat aynı katliyet de -eksik ya da fazla-
Vur beni vur yoksa.
Karanlığa dönecek bütün bir isyanım -nefretle-
Küllerim,toz duman,küllerim.
Gözlerimden dört nala atlar geçiyor.
Çığlıklarım nal seslerinde dövünüyor.
Küllerim küllerim toz duman...

Düşünürüm de.
Susmamalı.
Ki düşmanlarım susmazdı.
Susacağım -hiçlikte-
Susmayacağım.
Ki hala hayatta iken.
Bir katil gibi ölebilirim.
Ya da ceset.
Ne fark eder ki.
Ben hala hayatta iken.
Ölebilirim...