Yalnızlığın baş harflerini yazıyorum bu gece

Güneş doğuyor karanlıkta kalan ruhuma

Aydınlatmaya yetmiyor kaybetmeye alışkın bezgin bedenimi

Kadersizliğn ne olduğunu yaşadığım kaderin içerisinde anlamış garip bir bünyeyim

Hayallerim azrailim benim canım bildiğin göğüs kafesi arasında

Halbuki umudum vardı

Tüm insanlar gibi kaybedilmiş zamanı geri almayı düşünen

Sahici bir hayalle süzülen o ıssız beden bendim

Kendi ilmeğimi boynuma geçirdiğimi görmeyen meçhul adamı unutmuştum

Mutluluk rüzgarı sanıyordum hayatımı kavuran o sıcaklığı

Sevinç sanıyordum

Ve şimdi

Kalabalıkların arasında yalnız ölüme yürüyorum

Sayfa bomboş ve kelimeler şakaklarımda

Yeni doğmaya çalışan güneşi görüyor ve yine yazıyorum

Yazıyorum hayallerimin hep yalanda kalışını aklımın satırlara dökülmüş çaresizliğini

Mutsuzluk oyununun son perdesini yazıyorum ve sadece ben oynuyorum

Ağırlaştırılmış müebbet hayatımda

Evet yalnızım kader sillesinin acısı sol tarafımda

Ve hala azrailim beynimin içinde aklımın çekmecelerinde boşlukları doldurabilmekte

Ağır yaralı bir depresyondayım yaşamak için atan kalbim artık yorgun

Beklemekteyim herkesin göreceği meleği

Ve gömüldüğüm gecenin sabhaında yeni aşıkların hatırlamayacağı

Asla bilinmeyecek bir mezar olmayı düşlüyorum

Kesmeyi tüm hayatı bir serüvenin sonuna nokta koymayı

Engin denizleri görmemeyi ve beklememeyi artık mutluluk adı verilen o bilmediğim duyguyu

Vaz geçiyorum hergün nefes almaktan

Sevilmemenin verdiği acıyı hissetmekten yorgun düşünüyorum

Umutlarım ayaklarımın altında

Ben mutsuzum diye bağırıyorum ruhsuz bir rüzgar misali

Eriyorum günden güne ama güçlü görünüyorum sebebini bilmediğim bir amacın içinde

Eninde sonunda bitecek olan hayatımın perdesinin kapanacağını bilerek günahlar işliyorum

Pişanlıklarla bezenmiş hayatımda serseri bir mermi arıyrum

Kollarım yorgun güçsüz ve halsiz

Feryatlarım omuzumdaki hislerle beraber kaybolu gidiyor

Doğru insanlarla yanlış olan bir hayatı yaşıyorum

Ve buna anlam bile veremiyorum

Korkuluklar arasında gezinen bir rüzgarım suya çarpıp boğulacağım

Alacağım kalan bu hayattan daima veren olmaktan bahsediyorum

Yorumlamıyorum sakinlikle geçen bu vicdansız ömrü

Yalnız geldiğim dünyadan yalnız ayrılmayı hayallerimde bile gezdiremiyorum

Yazıyorum bembeyaz sayfalara kirletiyorum tüm bu ak düşleri

Görüntüler canlanmıyor yıllar evvel ölmüş hayatımda

Ve damarlarımın içinde kan namına matem dolşaıyor ve ben hatayı bulamıyorum

Yalnızım çaresizim

Çare ben değilim ve o çareyi beklemekteyim

Aşıkların ömrüne özenip vedasız ayrılıyorum tüm kalabalıklardan

Depresyon duygularım artık sinir olarak tanımlanmakta

Ve bu duygu hiç hoş karşılanmamakta

Evet mehmet ölüyorsun

Hayata küfür edeceğine bırak sayfa boş kalsın

Ve sen tekrar uyu ve uyan

Sayfanın sonuna ağlama payı bırak………
Bir Garip MeHMeT