Uyandığım sabahlara

Yokluğunun laneti siniyor

Ve üstüme kapanıyor bulutlar

Yağmur damlaları çarpıyor

Gündüz düşlerime

Gidişine ağlayamıyorum

Git deyişim kadar



Fukara bir yalnızlık

Oturuyor karşımda

Ve aynalar küsüyor her bakışıma

Ses yok, soluğun yok

Boynunda duyduğum gaip kokun

Teninin nefesini bulup ürpertmiyor

Ruhumu derinden



Şu salon

Ne kadar ihtilâlim varsa düzene

Bir bir omuz verirken duvarlarıyla

Sana git deyişimin yasını tutuyor ardından

Sen şimdi gözgöze geldiğim bu duvardan habersiz

Kimbilir hangi aşüfte sevdalardasın

Halbuki sırtımı verdiğim duvar

Az önce başımı okşamadı mı o soğuk edayla

Nasıl bir mahrumiyete adanmışım meğer

Duvarlar bir bir sevdalı zamanlarımı hatırlatıyor

Oysa bir aralık bulsalar hayata

Hürriyet diye bağırmaz mıydı ruhum

Hür kalmaz mıydı sana mahkum şu zamanlar



Pencereleri parmaklıklı

Dayalı döşeli esaretlere

Zehir zemberek küfürler savursa da baykuşlar

Kaç şehir kökten bozsa da ahdini

Suskun bir çığlık koparmayacak mı bir daha karanlık

Ta şuramdan, içimden

Yokluk tarlalarının açlık hasatları gibi

Devşireceğim bu güz ölümü,

Süre gitmesi mukadder ömrümden…